Το Pak-Age-Car ήταν μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια μιας μικρής εταιρείας από το Chicago, το 1925, να κατασκευαστεί ένα ελαφρύ φορτηγό για αστικές διανομές με μοντέρνα χαρακτηριστικά για να αντικαταστήσει πλήρως τις τοπικές διανομές με άμαξες, διαφημίζοντάς το ως «μηχανικό άλογο».
Κείμενο: Γιάννης Μπαζαίος
Η βάση του, αρχικά, ήταν ένα τετράγωνο ατσάλινο κουτί πλάτους 1,6 μέτρων με τους τροχούς τοποθετημένους στα 4 άκρα του αμαξώματος, με μεταξόνιο 2,35 μέτρων και… αποσπώμενη γραμμή κίνησης στο πίσω τμήμα, με δικύλινδρο επίπεδο κινητήρα Hercules.
Ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το ψυγείο νερού ήταν τοποθετημένο ανάποδα, μετά τον κινητήρα. Η αναρτήσεις αποτελούνταν από εγκάρσια φύλλα σούστας, με ψαλίδια στο κάτω μέρος, με χαρακτηριστικά πρώιμης ανεξάρτητης ανάρτησης –και για την εποχή εκείνη ήταν εντυπωσιακή καινοτομία.
Τα χειριστήρια του Pak-Age-Car (θα παρατηρήσατε ότι ακούγεται ως package / φορτίο) διευκόλυναν τον οδηγό να το κατευθύνει όρθιος, καθώς το πεντάλ επιτάχυνσης, ο συμπλέκτης και το φρένο ήταν συνδεδεμένα και με μοχλούς στην κολώνα του τιμονιού, καθώς έπρεπε κάθε λίγα μέτρα να σταματά για τις διανομές –εννοείται ότι οι πόρτες ήταν διακοσμητικές, δίπλωναν σε δύο τμήματα και συνήθως ήταν ανοιχτές. Κόστιζε 995 δολάρια, η ταχύτητά του δεν ξεπερνούσε τα 20 – 25 χλμ./ώρα και κατανάλωνε περίπου 1,5 λίτρο βενζίνης ανά ώρα λειτουργίας.
Εμπρός από το τιμόνι υπήρχε ένα στρογγυλό τετραπλών ενδείξεων όργανο, για την ποσότητα καυσίμου και λαδιού, τη θερμοκρασία του κινητήρα και την ισχύ της μπαταρίας.
Η πώλησή του γινόταν από το δίκτυο της Stutz, στην οποία πέρασαν τα δικαιώματα του αυτοκινήτου το 1927 όταν η μικρή «Mechanical Manufacturing Company of Chicago» αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα.
Το 1933 η Stutz παρουσίασε επιμηκυμένες εκδόσεις, με μεταξόνια 2,3, 2,7 ή 2,95 μέτρων, ενώ από το 1936 απέκτησε πιο αεροδυναμικό σχήμα εμπρός σε σχήμα «V» και προφυλακτήρα. Ο κινητήρας αντικαταστάθηκε αρχικά με ένα ισχυρότερο Austin 750 κ.εκ. και λίγο πριν ξεκινήσουν οι πολεμικές προετοιμασίες, με έναν αεροπορικού τύπου τετρακύλινδρο Lycoming 2,2 λίτρων που επέτρεπε μεταφορά φορτίων ως 700 κιλά.
Το Pac-Age Car παρότι είχε αποκτήσει ένα υγιές μερίδιο αγοράς, δεν ευτύχησε ούτε με τη Stutz και το 1937 πέρασε στην ιδιοκτησία της Auburn (Auburn-Cord-Duesenberg), η οποία το 1939 το μεταβίβασε στην εταιρεία φορτηγών «Diamond T», η οποία συνέχισε την παραγωγή μεταπολεμικά, μέχρι το 1948.
Συνολικά κατασκευάστηκαν περίπου 3.500 Pac-Age-Car από τα οποία έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα περίπου 10 οχήματα. Πολλά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν για παραδόσεις προϊόντων μαναβικής και ψυχόμενων προϊόντων (γαλακτοκομικά κυρίως) καθώς εμπρός υπήρχε δυνατότητα τοποθέτησης ψυγείου πάγου –αυτή ήταν και η… «αχίλλειος πτέρνα» του μικρού φορτηγού που εξηγεί εν μέρει γιατί έχουν απομείνει μόνο τόσο λίγα δείγματα: Το νερό από τα ψυγεία έπεφτε στο πάτωμα και στο πέρασμά του σκούριαζαν τα πάντα, από το πάτωμα αρχικά, μέχρι το σασί στη συνέχεια.
Συνεργάτες του Tucker (Marmon-Herrington) προσπάθησαν μεταπολεμικά να αναβιώσουν το εγχείρημα του Pac-Age-Car, με το όνομα «DeliVr-all» αλλά δεν τα κατάφεραν.