Ο Αντωνάκης συμπλήρωσε τρεις ώρες πάνω σε μια άβολη καρέκλα σε ένα διάδρομο του Ράιχσταγκ περιμένοντας να τον δει η καγκελάριος. Δεν διαμαρτύρεται. Πρωθυπουργός ενός διεφθαρμένου κρατιδίου τεμπέληδων είναι. Ενός προτεκτοράτου που δεν στάθηκε άξιο να διαχειριστεί την κάποιου είδους αυτονομία που του παραχώρησαν οι Γερμανοί φεύγοντας το 1945.
Δυο ώρες μετά μπαίνει στο γραφείο της. Αν και Αύγουστος, νιώθει τη θερμοκρασία χαμηλότερη και από αυτή στο Φούντενσι της Βαυαρίας, Δεκέμβρη μήνα. Η καγκελάριος, με γυρισμένη την πλάτη και τα χέρια δεμένα πίσω, ατενίζει από το παράθυρο.
Περνά ένα λεπτό σιωπής που μοιάζει με αιώνα. Ύστερα ακούγεται ένας ψίθυρος:
– Είμαι πολύ στενοχωρημένη μαζί σου Αντώνη.
– Μάιν γκρόσε ντάμε…
Η καγκελάριος γυρίζει απότομα και η φωνή της ακούγεται σε όλο το Τιεργκάρντεν:
– Τι θα πει δεν θέλεις άλλα λεφτά;
– Το είπα για εξοικονόμηση γερμανικού αίματος, εε… χρήματος ήθελα να πω…
– Με πόσο δανείζομαι Αντώνη, ξέρεις; Με μηδέν τοις εκατό. Και με πόσο σας δανείζω; Με τεσσεράμισι τοις εκατό. Τι στο διάολο έμαθες στο ʼμχερστ;
– Σκέφτηκα και τις αντιδράσεις των απλών Γερμανών που κλαίνε τα λεφτά τους…
– Μωρέ άσε αυτούς χαχόλους. Τους κάνει ζάφτι η Μπιλντ.
– Πάντως υπόσχομαι να κάνω τα πάντα κυρία Μέρκελ…
– Ναι, αρκεί να ξέρεις πώς εννοώ εγώ «τα πάντα».
Ξαναγίνεται μια σιωπή. Η καγκελάριος κόβει βόλτες γύρω από τον όρθιο πρωθυπουργό.
– Ξέρεις Αντώνη… Με την Ελλάδα έχουμε δεσμούς αιώνων. Και δεν εννοώ μόνο τα πρόσφατα χρόνια. Τον πρώτο βασιλιά που σας δώσαμε, τον Όττο Φρίντριχ Λούντβιχ φον Βίττελσμπαχ, ή Όθωνα όπως τον λέτε, τις οικογένειες εκείνες που μας υπηρετούν ευλαβικά από το τρίτο Ράιχ μέχρι σήμερα. Πάγκαλοι, Χριστοφοράκοι, Βαρβιτσιώτηδες, Λαμπράκηδες, Ράλληδες, Παπαδόγγονοι… Εννοώ από πολύ παλιά. Από τότε που κάποιοι φυλετικά ανώτεροι Ινδοευρωπαίοι πήγαν στην Αττική, σας έχτισαν τον Παρθενώνα και μετά ήρθαν και εγκαταστάθηκαν εδώ στη Γερμανία όπου ανακάλυψαν τα στρούγκελ, τα Φολκσβάγκεν και τα λουκάνικα.
Εδώ σταματά να βαδίζει. Στέκεται μπροστά του και τον κοιτά στα μάτια.
– Και ποια ήταν η ανταπόδοση, Αντωνάκη μου; Αρχίσατε να μας ζητάτε πολεμικές αποζημιώσεις, λεφτά για το Δίστομο και κάτι –λέει– κατοχικά δάνεια. Να διαδίδετε ότι η Ζήμενς λαδώνει πολιτικούς και ότι η Κρουπ φτιάχνει υποβρύχια που γέρνουν. Ποια; Η Κρουπ! Που το 1921 ήταν αυτή που εξόπλισε τον Κεμάλ και είδατε τι σας έκανε.
– Αυτά τα τακτοποιήσαμε…
– Και οι απλοί φίλοι μας στην Ελλάδα; Πόσο νοιάστηκες γι’ αυτούς; Σήμερα φοβούνται να μιλήσουν, ντρέπονται να κυκλοφορήσουν. Οι κομμουνιστές έχουν καταλάβει το διαδίκτυο και οι κακόμοιροι άνθρωποι αισθάνονται όπως στον πόλεμο. Τότε που αναγκάζονταν να φοράνε κουκούλες για να κάνουν το καθήκον τους απέναντι στη Γερμανία.
– Μα είπα πως θα τις βγάλω τις κουκούλες.
– Μετά είναι και τα νησιά. Τι πας και λες στις φυλλάδες πως θα δώσεις μόνο τα ακατοίκητα. Να τις κάνω τι τις βραχονησίδες, που τις έχουν για βοσκοτόπια οι ανεπρόκοποι νησιώτες σου; Κατσίκα είμαι;
– Κάντε, σας παρακαλώ, λίγη υπομονή. Αυξάνουμε συνέχεια τα ναύλα για τους νησιώτες. Κλείνουμε τα σχολεία τους, αφήνουμε τα υπόλοιπα χωρίς θέρμανση, κλείνουμε τις πανεπιστημιακές σχολές, υποβαθμίζουμε τα νοσοκομεία τους… Πρόσφατα, όπως είδατε, η Χίος κάηκε ολόκληρη. Πόσο θα αντέξουν ακόμα; Σε λίγο και η Χίος ακόμα θα είναι ακατοίκητη…
– Και γιατί πρέπει εγώ να περιμένω μέχρι να τα κάνετε όλα αυτά;
– Πολυχρονεμένη μου κυρία, που ο θεός να μου κόβει χρόνια και σας τα δίνει μέρες, πιστέψτε με… Θέλει προσοχή το θέμα. Οι Έλληνες είναι ένας λαός πολύ περήφανος και πολύ ευαίσθητος στα εθνικά θέματα.
– Αν ήταν έτσι, Αντωνάκη μου, δεν θα έδινε 2,5 εκατομμύρια ψήφους σε σένα και στο Βαγγέλη.
